DEFINICJA LEASINGU

Co to jest leasing? Podejście praktyczne

W praktyce leasing jest usługą oferowaną przez wyspecjalizowane firmy zwane leasingodawcami i polega na finansowaniu nabycia środków trwałych (samochodów, maszyn, urządzeń itd.) na zlecenie klienta - leasingobiorcy. Umożliwia więc pozyskiwanie dóbr inwestycyjnych nie w drodze zakupu, lecz na zasadzie odpłatnego użytkowania. Reguluje to umowa leasingowa.

 

Leasing – definicja według Kodeksu Cywilnego

Przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne równe co najmniej cenie lub wynagrodzenie z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

 

Leasing –  definicja według Międzynarodowych Standardów Rachunkowości

Umowa leasingowa jest to umowa, na mocy której w zamian za opłatę lub serię opłat Leasingodawca przekazuje Leasingobiorcy prawo do użytkowania danego składnika aktywów przez uzgodniony okres. Według MSR rozróżnia się dwa rodzaje umów leasingu - w zależności od ponoszonego ryzyka z tytułu posiadania aktywów. Umowa leasingowa zaliczana jest do leasingu finansowego, jeżeli następuje przeniesienie zasadniczo całego ryzyka i pożytków z tytułu posiadania przedmiotu leasingu. Umowa leasingowa zaliczana jest do leasingu operacyjnego, jeżeli nie następuje przeniesienie zasadniczo całego ryzyka i pożytków z tytułu posiadania przedmiotu leasingu. To, czy dana umowa leasingowa jest leasingiem finansowym, czy też leasingiem operacyjnym, zależy od treści ekonomicznej transakcji, a nie od formy umowy.

 

Leasing – definicja podatkowa

Zgodnie z definicją podatkową przez umowę leasingu określa się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej Finansującym, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej Korzystającym, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.